مصرف اوزمپیک می‌تواند بدون کاهش حجم عضلات، قدرت آن‌ها را کم کند
نتایج مطالعه‌ای در دانشگاه یوتا نشان می‌دهد داروی اوزمپیک که به‌طور گسترده برای درمان دیابت نوع دو و کاهش وزن مورد استفاده قرار می‌گیرد، ممکن است باعث کاهش قدرت عضلات شود، حتی اگر اندازه آن‌ها تغییر چندانی نکند.
نشریه ساینس‌دیلی یک‌شنبه ۱۹ مرداد گزارش داد این یافته نگرانی‌هایی را به‌ویژه برای افراد بالای ۶۰ سال که در معرض خطر کاهش قدرت عضلانی و محدودیت حرکتی هستند، برانگیخته است.
داروی اوزمپیک (Ozempic) در سال‌های اخیر به یکی از پرمصرف‌ترین داروهای کاهش وزن و کنترل قند خون تبدیل شده است.
با وجود اثربخشی آن در کاهش وزن، برخی مطالعات پیشین نسبت به احتمال کاهش «توده بدون چربی» یا همان وزن بدن غیر از چربی هشدار داده بودند.
اکنون پژوهشی که در دانشگاه یوتا انجام شده، تصویری دقیق‌تر از این تغییرات ارائه می‌کند و نشان می‌دهد که احتمال کاهش قدرت عضلات حتی بدون کاهش قابل توجه حجم آن‌ها وجود دارد.
در این تحقیق که نتایج آن در مجله علمی «سل متابولیزم» منتشر شد، پژوهشگران با بررسی موش‌ها دریافتند که کاهش وزن ناشی از مصرف اوزمپیک به‌طور متوسط باعث افت ۱۰ درصدی توده بدون چربی بدن می‌شود.
بخش عمده این کاهش مربوط به اندام‌هایی مانند کبد بود که اندازه آن نزدیک به ۵۰ درصد کاهش یافت، نه به عضلات اسکلتی.
با این حال، برخی عضلات اسکلتی حدود شش درصد کوچک‌تر شدند و برخی دیگر تغییر اندازه نداشتند.
برای ارزیابی عملکرد عضلات، محققان آزمایش‌های سنجش قدرت انجام دادند؛ بر اساس نتایج، توانایی تولید نیرو در برخی عضلات کاهش یافت، حتی زمانی که اندازه آن‌ها ثابت مانده بود.
در مقابل، قدرت برخی دیگر از عضلات بدون تغییر باقی ماند. این یافته‌ها حاکی از آن است که اندازه عضلات لزوما شاخص کاملی برای ارزیابی سلامت عملکرد آن‌ها به شمار نمی‌رود.
این موضوع به‌ویژه برای سالمندان اهمیت دارد، زیرا کاهش قدرت عضلانی می‌تواند توان حرکتی را محدود کند و خطر افتادن و شکستگی را افزایش دهد.
پژوهشگران در همین رابطه گفتند: «کاهش عملکرد فیزیکی یکی از مهم‌ترین شاخص‌های پیش‌بینی‌کننده کیفیت زندگی و حتی طول عمر است.»
آن‌ها هشدار دادند نتایج این مطالعه را نباید مستقیما به انسان تعمیم داد، زیرا روند افزایش و کاهش وزن در موش‌ها و انسان‌ها تفاوت دارد.
به‌عنوان مثال، چاقی در انسان‌ها اغلب با کاهش فعالیت بدنی همراه است، اما موش‌ها حتی در زمان اضافه وزن نیز فعال باقی می‌مانند.
همچنین، علت چاقی در این مطالعه، رژیم غذایی پرچرب بود، در حالی که در انسان‌ها عوامل متنوعی مانند ژنتیک، رژیم غذایی، الگوهای خواب و سن در بروز چاقی نقش دارند.
با وجود این محدودیت‌ها، محققان معتقدند یافته‌های این مطالعه ضرورت انجام کارآزمایی‌های بالینی روی انسان را تقویت می‌کند تا تاثیر اوزمپیک و داروهای مشابه بر قدرت و عملکرد عضلات بررسی شود.